Dag 18

Storuman “Nortern Lights Guesthouse”

Woensdag 05 juni 2024

Dag 18.

Överkalix naarStoruman (Skäggvattnet)

Hoogste dagtemperatuur: 19 graden

Gereden kilometers: 458 km

Totaal aantal kilometers: 3625 km

Goedenavond,

Na een heerlijke nacht, was ik deze morgen al vroeg wakker, door een in mijn oor zoemende mug, het was 6:45 uur. Geheel tegen mijn gewoonte in, stap ik het bed uit en begeef me naar de badkamer beneden. Jeanette ligt nog op 1 oor en ik neem zo zachtjes mogelijk een lekkere douche.,

Dan maak ik, 2 boterhammetjes klaar met kalfsleverworst. het is wel leuk om even te vermelden, dat de leverworst die we in Finland hebben gekocht, daar “Herkku-Maksamakkara” heet, een naamgenootje dus. Dus met elke hap, gaat er een golf van “Herk-enning”…… (ha-ha) door mij heen.

Ik pak het bord met de boterhammen en mijn puzzelboekje, en ik ga buiten heerlijk op een stoel in het gras, in het zonnetje zitten genieten van de stilte. Rond 8 uur gaat de deur open en Jeanette kijkt vol verbazing naar buiten. Zit je hier, ik was je al kwijt. Is alles goed met je of moet ik een dokter bellen, vraagt ze.

Nou, nu je het vraagt….., nee hoor alles is prima, ik was toch wakker en de zon scheen dus ik dacht, doe eens gek, ga naar buiten. Jeanette verdwijnt weer naar binnen.

Een tijdje later krijg ik een lekker kopje thee, van een ook al aangeklede echtgenote, die gezellig naast me komt zitten. Om 8:45 uur vertrekken we, het huis in alle rust achterlatend.

Na een uur of 2 lekker doorgereden te hebben, werd het tijd voor een bakkie, bij gebrek aan restaurants werd het deze keer een GULF station annex winkel van sinkel, met ook een paar tafeltjes en een afdeling verse koeken. En ja, de kaneelbroodjes (een Zweedse lekkernij) die Ellen ons had geadviseerd, lagen er ook bij. Zeg dan maar eens nee. Wij niet.

Na de koffiebreak, belanden we in een wegafsluiting, dwz een rij auto’s met een stoplicht ervoor dat op rood staat. We hebben daar zeker een kwartier gestaan. Toen zagen we eerst een auto met een bord “Follow me” in het Zweeds erop, die draaide en ging voor onze rij staan. Daarna kwam de eerste auto uit tegenovergestelde richting, met in zijn kielzog een flinke rij auto’s. Als alles voorbij is, gaat het stoplicht op groen en gaan we een kilometer of 5 achter de auto met het bord aan. Geen wonder dat het zo lang duurde.

Een aantal kilometers verder zitten we weer alleen op de weg, zo voelt het althans.

Regelmatig staan er een aantal rendieren langs of op de weg. We stoppen dan om te kijken en foto’s te nemen. En dan, geloof het of niet, belanden we weer in zo’n zelfde situatie als vanochtend, weer een wegafsluiting. We zouden om ong. 13:30 uur gaan lunchen bij een bakkerszaak, die ik had gespot op “Google Maps”, maar dat zal nu wel een half uurtje later worden, verwachten we.

En inderdaad om 14:10 uur reden we, met best wel trek, de parking op. Binnen uiteraard weer veel gebak, maar we houden onze rug recht en lopen naar de vitrine met belegde broodjes.

Jeanette een broodje ham/kaas en ik een broodje brie/salami en uiteraard koffie. Er is gelukkig ook een toilet, dus kunnen we er weer een poosje tegen.

Dan rijden we door een stadje wat zo uit Amerika zou kunnen komen, brede weg met aan beide kanten allerlei winkeltjes. We krijgen een deja vu met de VS en stappen uit om er doorheen te wandelen. Aan het eind van de weg tegenover het stadhuis staan een gezin elanden op ons te wachten. Ze gaan met ons op de foto en wij wandelen verder naar de auto om weer verder te rijden. Als we aankomen op de rotonde aan het eind van het stadje, staat er een groep van een stuk of 10 rendieren onder het verkeersbord midden op het verkeersplein. Ook dat wordt vastgelegd en we slaan af voor het laatste stuk van de dag.

De stad “Storuman” ligt als laatste grote plaats dusdanig ideaal dat we hier boodschappen voor de komende dagen gaan halen, want morgen is het hier een feestdag en zijn alle winkels gesloten en we blijven nu een 3-tal nachten op dezelfde plek. Die plek, ligt net na Storuman rechtsaf en dan 42 km over een grotendeels onverharde weg, de wildernis van Zweden in, ver weg van de bewoonde wereld.

Als we aankomen bij het huis, schrikken we even, want voor de deur staan een aantal voertuigen en aanhangers van werkmensen die druk aan het renoveren zijn. Ik loop naar het huis en een amicale man van rond de dertig komt naar mij toe. Ik zeg, wij hebben dit huis voor de komende 3 nachten geboekt, maar volgens mij heb je niet op ons gerekend. Oh jawel hoor, zegt hij, jullie hebben niet dit huis maar het huis hierachter. En loopt mee naar de zijkant en wijst het huis aan dat voor ons is.

Ik zal een van de jongens vragen of hij die wagen met aanhanger even weghaalt dan kun je over het gras er zo naar toe rijden. Jeanette staat met vragende ogen naast onze auto, en ik zeg, wij hebben het huis erachter en niet dit huis. We zetten de auto voor de deur en de man wijst ons waar alles te vinden is.

Deze woning is ook net gerenoveerd, zegt hij. Een nieuwe keuken met een nieuwe koelkast en een hagelnieuwe bakoven. De glazen zitten nog in doosjes en de kit is nog nat. Die is morgen uitgehard hoor, lacht hij, maar vanavond niet te hard poetsen. De wasmachines en drogers staan in de grote schuur, zegt hij, en we lopen met hem mee. Hij vraagt of we gaan vissen in het meer en hij wijst, in het voorbij gaan, naar een buitenkeuken en zegt, dan kun je daar de vis schoonmaken en fileren. Wij zeggen dat dat niet onze intentie is. We bekijken de ruimte met was/droog machines en lopen terug naar ons huis om alle spullen binnen te zetten. Er staat hier een flinke frisse wind. Ik doe een trui aan en steek de kachel aan. Vanavond eten we macaroni en morgen trouwens ook, dus een flinke pan van dat spul gemaakt, de helft opgegeten. Jeanette aan de afwas en ik aan dit verhaal.

Voila, dat is nummer 18.

Groet aan allemaal, vanuit een flink bewolkt en winderig “Skäggvattnet”.