Dag 37

Basdahl

maandag 24 juni 2024

Dag 37.

Basdahl

Hoogste dagtemperatuur: 26 graden

Gereden kilometers: 481 km

Totaal aantal kilometers: 6251 km

Hallo allemaal,

We willen vanmorgen om 8:00 uur vertrekken dus de wekker op een uur eerder. Voordat hij afgaat drukken we hem al uit en gaat Jeanette als eerste de badkamer in als die eruit komt ga ik er snel achteraan. We ontbijten en dan ga ik eerst de tas en de computer in de auto zetten die vlakbij op de parking staat. Het appartement is op de tweede verdieping, maar er is een lift die me snel naar beneden brengt. Met een paar minuten ben ik weer terug boven en we nemen de laatste spullen mee en sluiten af. In de auto tikken we de coördinaat van de bakkerij in (want dat bevalt prima) voor onze eerste stop. Er is koffie er zijn broodjes of koeken en er is een toilet, wat wil je nog meer. Deze keer krijgen we van die grote bekers koffie en die zijn ook nog gloeiend heet. Nou weet ik ook wel een bakkie moet je warm drinken, maar deze is gewoon te heet om te drinken. We eten de koek ter plaatse en nemen de koffie mee de auto in.

De autobaan dwars door Denemarken loopt als een tierelier op een paar werkzaamheden na, daar mag je maar 80. Dan bij Flensburg de grens over naar Duitsland, daar lopen we in een fuik van de politie en douane. Gelukkig duurt ook dat niet zo lang zodat we snel weer de autobaan op kunnen.

We hadden de dag ervoor al gezien dat de A7 zo’n 70 km na de grens was afgesloten wegens onderhoud en dat je daar via binnenwegen werd omgeleid, veel vertraging tot gevolg. Ook bij Hamburg moesten we rekening houden met grote vertragingen op diezelfde A7.

Voor dat we met vakantie gingen werden we daar al voor gewaarschuwd door onze buren Suzanne en Dirk, die gaven ook de tip mee om het veer over de Elbe bij Glückstad te nemen en Hamburg links te laten liggen.

Dat hebben we dan ook besloten en bij Jagel verlaten we de A7 en nemen we de B77 richting de “Elbefähre” bij Glückstad. Die B77 is een zeer aangename weg om te rijden, het enige nadeel is dat je dwars door de vele dorpjes heen rijdt, wat ook wel weer zijn charme heeft. Mede voordeel is dat er bijna in elk dorp een bäckerei is. Zo ook in Hohenwestedt waar we “Bäckerei Olaf Balzer” met een bezoek hebben vereerd. Lekker buiten op het terras een zalig broodje zitten eten, uiteraard met een bakkie.

We verlieten het terras om even over half één, en het was een klein uurtje naar het veer. We hadden de hoop om de overtocht van 13:45 uur nog te kunnen halen.

Nog 3 km te gaan en de klok wijst 13:37 uur, dus dat gaat lukken. Maar helaas weten meer mensen dat het bij Hamburg een puinhoop is en op 900 meter voor het veer, sluiten we aan in een lange rij wachtende auto’s en vrachtwagens. Over die laatste 900 meter hebben we, in de brandende zon, een uur gedaan voordat we eindelijk de oprit zien. Het is een soort van toegangsbrug, waar net een vrachtwagen tussen past, die alle voertuigen aan boord van de pont moet brengen. Het is voor de derde keer dat er een pont aan de kade aanmeert, al het verkeer vanaf de overkant heeft de pont verlaten. De eerste auto’s van onze rij beginnen weer te rijden en als ik voorzichtig om de vrachtwagen die voor mij rijdt heen kijk, zie ik dat we waarschijnlijk net niet meekunnen. Er wordt een vrachtwagen aan de kant gezet die te lang is en er niet meer op past. Aan de auto’s die daarachter staan worden verzocht er omheen te rijden en gaan de pont op. De vrachtwagen voor mij sluit aan achter de aan de kant gezette vrachtwagen en ik en de rest van de lange rij daar weer achter. Dan verschijnt er een mannetje die aan mij wenkt dat ik om de vrachtwagen heen moet om nog aan boord te gaan. Wij kijken elkaar blij aan omdat we nog mee mogen. Aan boord word ik in een hoek gezet en komt er nog een auto, uiteindelijk na veel passen en meten wordt er besloten dat er nog wel een camper mee kan, er was alleen niet op gerekend dat die camper nog een bagage box op zijn trekhaak had, dus iedereen ervoor moest weer dichter aansluiten zodat de box er ook op paste. Toen ging de boom dicht en de toegangsbrug omhoog en verlieten we kade. Na 20 minuten reden we aan de overkant het veer weer af.

Nu nog een uurtje naar het hotel voor de laatste overnachting van deze fantastische 5 weken Scandinavië. We parkeren de auto voor het hotel en willen door de grote voordeuren naar binnen. Op slot, op de deur een briefje dat overnachtingsgasten moeten “klingelen”. Wij op zoek naar een bel en die ingedrukt. Geen reactie, nog een keer bellen, weer geen reactie. Er komen 2 hotelgasten aangelopen die een sleutel hebben en naar binnen gaan, wij er achteraan. Die gasten vertellen ons dat het hotel vandaag “ruhe tag” heeft, en dat er pas om 17:00 uur iemand komt. Ik zeg tegen Jeanette, wat een but hotel is dit, kamers verhuren op de rustdag en er dan niet zijn om je gasten binnen te laten. Op een briefje staat het telefoonnummer van het hotel en een mobiel nummer, ik bel het nummer van het hotel, de telefoon naast mij gaat over maar er verschijnt niemand. Ik bel het mobiele nummer en ja hoor, ik hoor een mannenstem stem die zich meldt. Ik vertel hem dat we bij de receptie staan en hij zegt, ik kom eraan. We regelen gelijk een ontbijt voor morgenochtend en we worden naar onze kamer gebracht. Op rustdag ook geen restaurant, dus rijden we rond half zeven naar het dorp en daar is wel een restaurant geopend. Na een heerlijke schnitzel een paar biertjes (die zijn hier weer betaalbaar) en een bakkie toe, gaan we weer terug naar onze kamer en schrijf ik even deze nummer 37.

Dit is nummer 37, nog 1 te gaan.

Groeten van ons beide uit Basdahl.