Dag 17

Överkalix“House next door to Arctic Circle”

Dinsdag 04 juni 2024

Dag 17.

Enontekiö (Fin) naar Överkalix (S)

Hoogste dagtemperatuur: 20 graden

Gereden kilometers: 374 km

Totaal aantal kilometers: 3167 km

Goedenavond,

Toen wij vanmorgen wakker werden konden we niet bevroeden wat een leuke dag dit zou worden, want we waren al wakker om 7:00 uur en dat zou eigenlijk 8:00 uur moeten gebeuren volgens de wekker. Maar goed het is niet anders, ik laat me uit het 1 persoons bedje zakken om naar de badkamer te strompelen, jullie weten inmiddels, ik ben ’s morgens nooit op mijn best.

Het huis wat wij hadden gekregen op het bungalowpark was volgens de parkmanager van gisteren, het beste van allemaal omdat het pas helemaal gerenoveerd was. Nou dat hebben we gemerkt.

Alles zag er weliswaar nieuw uit, maar er mankeerden toch nog wel een aantal zaken. De douche bijvoorbeeld had geen glijstang zodat je de hele tijd de douchekop in je hand moest houden. Probeer dan je haar maar eens in te zepen en te wassen. De toiletpot stond nog los op de vloer, vergeten om de schroeven erin te draaien. De wastafel was gemonteerd onder het schuine deel van de A-woning, probeer dan je tanden maar eens te poetsen zonder je kop te stoten. Kortom geen bijster goed begin van de dag. Na het ontbijt was de auto weer snel gevuld en reden we met een temperatuur van 10 graden, een uur eerder dan gepland, van het park af.

Nog net niet op de verharde weg begon het te miezeren. In het dorp Enontekiö was een benzinepomp en omdat ik er gisteren geen zin in had, moest het nu in de miezer wel gebeuren, want de dagteller stond op bijna 700 gereden kilometers en we hadden er uiteraard geen zin in, om droog te komen te staan. De scenic was blij dat zijn honger weer was gestild, dus reden we met een volle tank het dorp uit. De miezer veranderde in regen en de regen in plenzen. De ruitenwissers maakte overuren, tot overmaat kon je vanwege het vele water niet meer zien of het een plas was of een gat in de weg. Na een paar keer een flink gat geraakt te hebben vermeed ik al zigzaggend alle plassen. Na een kilometer of 15 zagen we dat het in de verte lichter werd, en na verloop van weer een aantal kilometers werd het steeds droger en toen we na 30 km de E8 opreden scheen de zon. Toen begon die leuke dag waar ik het verhaal mee begon.

We reden richting “Muonio” een behoorlijk stadje tegen de Zweedse grens aan waar we vandaag naar toe gingen. De oeververbindingen naar Zweden zijn vanuit Finland sporadisch, maar net na “Muonio” is er een brug die wij willen nemen. Als we langs het stadje rijden zien we naast een benzinestation een restaurantje voor een bakkie, hup de weg af, auto parkeren en naar binnen. Binnen worden we opgewacht door een vriendelijke dame die vroeg of wij wilden ontbijten, want dat staat in de hoek voor u in buffetvorm gereed. Wij hadden anderhalf uur geleden al ontbeten dus namen we alleen koffie. Ik heb ook heerlijke koeken voor bij de koffie, zei de dame, help uzelf, de bordjes staan daar, en ze wees naar een stapel bordjes. De koffiekopjes kunt u hier pakken en de koffie is net gezet en staat ernaast. De koeken zagen er inderdaad heerlijk uit, dus pakte Jeanette 2 bordjes met elk een koek en ik schonk de koffie in. Ik rekende af en gezamenlijk liepen we naar een tafel in het restaurant. Wat een verwennerij, en het bakkie was ook prima.

Dan door de brug over naar het volgende land. De grenspost tussen de 2 landen was onbezet en zo reden we Zweden in. Het is heel raar, overal waar je de grens over gaat is het, ondanks dat het aan elkaar geplakt zit, toch weer anders. Je merkt het aan alles om je heen. De weg nr. 404, waar we op rijden is een verbindingsweg tussen de 2 landen en is van zeer slechte kwaliteit, dat blijft de hele 13 km zo, tot we de 99 oprijden, die is veel beter. Ook nog niet wat wij in Nederland gewend zijn maar het komt in de buurt. We hopen vandaag elanden te spotten, en zitten voortdurend de bossen en bermen af te turen of we er een zien. Maar dat geluk hebben we niet.

Na zo,n 120 km stoppen we bij “MasugnsbynsNaturreservat”, we zetten de auto op de in het bos gemaakte parkeergelegenheid en wandelen verder het bos in. Na een meter of 50 gaat het pad over in een met planken gemaakt verhoogd pad, we volgen dat pad tot een splitsing en gaan via het rechter pad naar een soort van uitkijk plateau. We zien wel dat het een heel diepe kloof is, maar kunnen vanwege de begroeiing niet ver het dal in kijken. We horen wel het geruis van waarschijnlijk een waterval. We besluiten terug te gaan naar de splitsing en het andere pad verder te volgen. Dan komen we bij een houten trap die het dal in gaat. Jeanette zegt, ik ga tot dat derde tussen punt, als we dan nog niets zien ga ik terug omhoog. We dalen de trap af, het heeft hele lage treden dus het loopt heel gemakkelijk naar omlaag, bij het genoemde tussenpunt kunnen we nog steeds niets zien. We zijn nu al zover, laten we nu maar verder zakken, zegt Jeanette. Ik volg, en merk dat de treden steeds hoger worden en dat we ons niveau na niveau verder naar beneden laten verleiden. Na verloop van tijd komen we op een groot plateau en kunnen niet verder het dal in. We horen het ruisende water, maar zien niets dan bomen. Is dit een afknapper, hoor ik Jeanette zeggen, en ze heeft gelijk. Na een poosje uit gehijgd te hebben, besluiten we, omdat we hier niet kunnen blijven, weer naar boven te gaan. Na 3 tussenstops om bij te komen, komen we 241 treden later, weer op het punt waar we vertrokken. We wandelen zwijgend het plankenpad af terug naar de auto. Zo, dat hebben we toch maar weer gedaan op onze oude dag, zeg ik. Jeanette kijkt me alleen maar aan, en zegt niets. Dat zegt alles.

Een stuk verderop zien we weer een bord staan, dat er een bezienswaardigheid is, we besluiten om af te slaan en te gaan kijken. We komen tot onze verbazing uit bij de oudste IJzermijn en smelterij van Zweden, uit 1644. Deze mijn en smelterij heeft 250 jaar dienstgedaan en is nu een monument. Heel apart.

Na de lunch rijden we een goed uur door over eindeloze wegen zonder ook maar een auto tegen te komen, ook een vreemde gewaarwording. Geen auto’s maar wel, jazeker een eland onze eerste van de vakantie. Hij staat langs de kant van de weg en steekt vlak voor onze auto de weg over. We maken foto’s en we filmen, want ja een eland, die zie je niet elke dag.

Er volgen die dag nog een aantal exemplaren van hetzelfde soort en we gaan ons afvragen of we wel een eland hebben gezien, de eerste keer. We kijken de beelden terug en moeten tot onze spijt bekennen dat we allemaal rendieren op beeld hebben, alleen anders van kleur en grootte als in Noorwegen.

Rond 15:00 uur begint de coffeïneverslaving weer op te spelen en even later komen we bij een brug met daaronder een spectaculaire waterval en daarnaast het restaurant “Jockfall Tourist”. Dus eerst wat plaatjes geschoten op de brug van de het waterspektakel en dan snel het terras op, om in het zonnetje te gaan genieten van het broodnodige bakkie.

Dan is het nog 35 km en rijden we naar het huisje in Överkalix. Maar voor we daar aankomen passeren we voor de tweede keer de poolcirkel, toch nog maar een fotootje.

Als we aankomen bij het huis kunnen we met de sleutelcode snel naar binnen en nemen we eerst een kopje thee in de tuin. Maar al snel is dat niet meer leuk want we worden aangevallen door de muggen.

De eerste keer dat het zo heftig is.

Straks nog even eten en dan geen TV en geen Internet, Jullie krijgen deze dus morgen 5 juni.

Groet, vanuit een zonnig en warm Överkalix.