Dag 8

PYHÄ - LUOSTO

26 mei 2024

Dag 8.

Rovanimi naar Luosto

Hoogste dagtemperatuur:21 graden

Gereden kilometers: 110 km

Totaal aantal kilometers:1532 km

Goedenavond,

Van een heerlijke nachtrust op een trein komt niet veel terecht, de “Santa Claus Express” zoals deze trein ook wel wordt genoemd, schut piept en kraakt dat het een lieve lust is. Bij ieder station mindert hij keurig rustig af, tot de laatste paar centimeter, dat staat hij met een flinke schok pardoes stil en lig je bijna omgedraaid in je bedje. Ik lag in het bovenste bed van het stapelbed in de couchette en vroeg me bij het slapen gaan al af waarom er 2 veiligheidsriemen aan de buizen van het plafond en het bed zaten. Nou bij de 1^e stop wist ik gelijk waarom, ik had ze los gemaakt om gemakkelijk het bed in te kunnen klimmen, maar ik heb ze snel weer vastgemaakt. Deze boemel had 11 tussenstops en elke keer ben je weer wakker. Door al het geschut moet je ook een keer naar toilet. In een rijdende trein is dat ook een belevenis, de bad/wc ruimte was uitgerust met een beweegbaar tussenschot, heel vernuftig gemaakt. Als je naar toilet ging klapte hij tegen de achterwand aan en voor het douchen klapte hij tegen het toilet. Aan de achterwand zat een magneet die hem vast hield en aan de toiletkant werd hij geborgd met een pal in het plafond. Nu hadden wij de pech of misschien was dat wel overal, dat de magneet niet sterk genoeg was om die wand op zijn plek te houden, je snapt wel wat er gebeurde in een rijdende trein die van links naar rechts beweegt, krijg je dat schot ineens tegen je aan gekletterd. Ik heb dat opgelost door een oplaadkabel aan de douchekop te binden en heb daarmee dat tussenschot vastgezet, anders klapt dat de hele nacht heen en weer met veel geluid.

Kortom van een comfortabele reis kwam niet veel terecht. Om 8 uur hadden we gedoucht en besloten we te gaan ontbijten in de restauratiewagon. Toen wij instapten liepen we aan de achterzijde van de trein, voorbij de restauratiewagon, om in het ons aangewezen wagonnummer te stappen. Dus dachten wij ’s morgens naar achterzijde van de trein te gaan lopen. Toen wij langs een meneer liepen, sprak die ons aan of wij naar de restauratie wilden, wij bevestigden dat, en hij zei, dat ze de restauratiewagon vannacht hadden afgekoppeld en dat hij nu aan de voorzijde van de trein was gekoppeld. Wij hebben daar dus nooit iets van gemerkt, en we vervolgde onze trip naar te tegenovergestelde kant.

Na sluizendeuren van 7 wagons te zijn gelopen begon de twijfel toe te slaan of de man wel gelijk had, maar na de eerstvolgende sluis zag ik het teken van de restauratie staan dus we hadden hem gevonden. De restauratie was bijna leeg op 2 mannen na die op hun mobiel zaten. Wij schoven aan een tafel aan het raam en genoten van het eerste bakkie van de dag. Na een uurtje gezeten te hebben liepen we weer terug naar ons hutje.

Zoals ik gisteren al vermelde kwamen we stipt op tijd aan op het Car-carrier Station van Rovanimi. Na het uitstappen, kon je pas goed zien hoe lang de trein wel niet was, hij paste maar net op het lange perron. Er kwam een locomotief aan met dikke rookpluimen, die de 2 autowagons afkoppelde van de trein en ermee weg reed om een stuk verderop bij een wissel, het andere spoor op gaan, naar het stootblok waar je de auto’s naar buiten kon rijden. Alle chauffeurs liepen de donkere tunnel in op zoek naar hun auto en wachtten achteraan op het moment dat het luik van de wagon openging en we de auto’s van de trein af konden rijden. Achteraan het weggetje stond Jeanette te wachten met de tassen, en het duurde dus niet lang voordat we weer op weg waren.

Eerste stop, het “Thuisverblijf van de Kerstman”, op zo’n 11 km van Rovanimi af op de “Poolcirkel”.

Het geheel is leuk gemaakt, met natuurlijk allerlei prullaria in de vorm van souvenirs, en een heus postkantoor voor het versturen van de kerstkaarten. Je kan er zelfs een tipi huren om de nacht door te brengen of jezelf in een hotel verschansen. We hebben daar een poos rond gewandeld en ook gelijk geluncht.

Dan de laatste 100 km naar het door ons gehuurde Finse huis. Maar eerst naar het stadje iets verderop om de sleutel op te halen, we hadden coördinaten van die plek doorgekregen op het boekingsformulier, samen met het adres. Wij vinden coördinaten handiger want dan hoef je verder nergens naar te kijken en zet de auto je voor de deur af. Dat was nu ook het geval, we stonden voor een behoorlijk grote villa (waarschijnlijk door de verhuuropbrengsten bekostigd) en ik belde aan.

Even wachten, maar niemand thuis. Terug in de auto vragen we ons nu af of het wel het juiste huis is. We kijken naar het adres en tikken dat in, op de google maps app, dan schrikken we, want dat adres ligt 332 km van deze plek vandaan.

Ondertussen is onze aanwezigheid in de buurt opgevallen, en zie ik aan de overkant iemand voor het raam staan. Ik loop er naar toe, en mijn beste Fins vroeg ik aan deze dame of het klopte dat we aan de overzijde moeten zijn. In gebrekkig Engels vertelt ze, dat ze daar niet thuis zijn, maar dat wisten we al. Dan rijdt er een rood autootje het garage pad op achter onze auto. Er stapt een oudere dame uit en ik krijg een telefoon in mijn handen gedrukt en ze wijst, dat dit gesprek voor mij is. Ik houd de mobiel aan mijn oor en zeg: “Hello, is it me your looking for?”….. Nee hoor, geintje het was alleen maar hello. Aan de andere kant hoor ik een meisje die in het Engels verteld dat haar tante geen Engels spreekt, maar dat we bij het huis wat we gehuurd hebben, een sleutelbox zullen aantreffen waarvan ze mij de code door geeft. Probleem opgelost, nu eindelijk naar het huis.

We stoppen gelijk bij de supermarkt en halen boodschappen voor de komende dagen, zodat we kunnen gaan relaxen.

Daar aangekomen treffen we een prachtig huis midden in het bos aan met alles wat je maar wensen kan, een grote eetkeuken 3 slaapvertrekken een sauna en een ruime woonkamer met TV.

Het enige wat we gaan missen, is een internetaansluiting, want die is er niet.

Dat was numero 8, nu 6 dagen lekker achterover in een heerlijk zonnetje.

Warme groeten uit Luosto.